Boreal

Asaeta el boreal remoto una máscara sin rostro.
Brillo de lágrima que se detiene, congelada en el pellejo reseco.

Un segundo chasquido desencadena el pánico,
cuándo la primera flecha ya cruza la vista.

Ni siquiera el viento frío la desvía de su trayectoria.
Viaje inconsciente hacia el corazón de sí mismo.

Y se clava, sin sangre y sin ruido.
Escarcha y crujido de la rama quebrada por el hielo.

_20170107_121250

Deixa un comentari

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

Esteu comentant fent servir el compte WordPress.com. Log Out /  Canvia )

Facebook photo

Esteu comentant fent servir el compte Facebook. Log Out /  Canvia )

S'està connectant a %s